Tükenmişlik Sendromu

Of yazasım var seni lakin tükendi sanki kelimelerim.
Saçlarıma dokunduğun günü hatırlıyorum.
Saat yirmiüç otuz
Camı açıp küfür ediyorum avazım çıktığınca.
Seni çok seviyorum.
Düşlerimi çürütüyor düşüncelerim
Düşünce sana gece yarıları çırpınmıyorum.
Yırtasım geliyor tüm şiirleri.
Anarşist oluyorum bazen.
Tüm şehirleri bombalamak istiyorum.
Seni çok özlüyorum.
Tutmak istiyorum ellerini öpmek istiyorum göz kepenklerinden.
Ve renklerini unutmadım hâlâ bak ara sor istersen bir ara.
Bir ara artık sevgilim bir ara.
Hergün daha derinleşiyor yüreğimde açtığım yara
Kâra gelince bir sürü vasat şiir başka bir şey yok.
Tok da değilim sevgilim ağzım kokuyor sensizlikten.
Sessizlikten sağır olmak üzereyim.
Düzeneğiyim afilli bir tuzağın
Sana kurulmamışım heralde yakalanmadın çünkü hâlâ.
Ağla sevgilim
Kendine değil, otur benim için ağla
Bağla tüm saçlarımı uçurtmanın kuyruğuna
Bilirsin sende herşeyim sana feda.
Lazımsa canımı da vereyim bak
Çok işime yaramıyor zaten sen yoksan yanımda.
Uzanmıyorsan boylu boyuna ve ben dokunamıyorsam boynuna.
Seni geri istiyorum sevgilim.
Hiç gelmediğini idda ettin ya hani bir ara.
Tamam hiç gelmemiş ol
Tamam herşey sıfırın altından başlasın.
Ama gel
Gel ve başla
Aşkla karışık bir yemek yapmaya.
Ya da,
Bunların hepsini unut sevgilim
Daha önemli bir şey var.
Seni çok seviyorum.
Ve sen beni hiç sevmeyeceksin biliyorum.